ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Η αυγή του 21ου αιώνα σήμανε μια ολοκληρωτική επιδρομή των δυνάμεων του κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Η ιστορική κρίση του καπιταλισμού οδήγησε στη θύελλα των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που στη χώρα μας πήραν τη μορφή των μνημονίων. Παράλληλα η όξυνση του ανταγωνισμού των καπιταλιστών/ιμπεριαλιστών δημιούργησε αιματηρούς πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ατελείωτα κύματα προσφύγων και μεταναστών, ενώ οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο περιβάλλον είναι πλέον ολοφάνερες και επηρεάζουν με καταστροφικό τρόπο τις ζωές εκατομμυρίων σε όλο τον πλανήτη. Η εξάπλωση της πανδημίας του SARS COV 2 κόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και σηματοδότησε την έναρξη νέου κύκλου επίθεσης στους λαούς. H ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού, χτυπάει ευθέως το εργατικό εισόδημα και αποκαλύπτει άλλη μια επιχείρηση μεταφοράς πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο.

Στη χώρα μας όλες οι κυβερνήσεις, (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και τα δεκανίκια τους) συναποφάσισαν και εφάρμοσαν αδίστακτα την πολιτική της Ε.Ε. και του κεφαλαίου με βασική επιδίωξη την ένταση της εκμετάλλευσης και το στρατηγικό χτύπημα του εργατικού κινήματος. Ακόμα και στην διαχείριση της πανδημίας, η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει απόλυτη προτεραιότητα στη λειτουργία της αγοράς και την καπιταλιστική κερδοφορία, σε βάρος της ανθρώπινης ζωής και διαλύει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Παράλληλα η πανδημία αποτέλεσε όχημα για ευρύτερες αντιδραστικές ανατροπές στην εργασία, αλλά και για την καταπάτηση στοιχειωδών ελευθεριών. Ο νόμος Χατζηδάκη που ψήφισε η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας αποτελεί τομή. Καταργεί το 8ωρο, επιδιώκει την πλήρη ρευστοποίηση της εργασίας και την εμβάθυνση της εκμετάλλευσης. Η ζωή των συνδικάτων με την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη μετατρέπεται πλήρως σε μία άνευρη, διαδικτυακή πραγματικότητα, μακριά από ζωντανές διαδικασίες και αγωνιστικές μορφές πάλης.

Για εμάς το κύριο πολιτικό ερώτημα παραμένει: Ποιος θα πληρώσει την κρίση του συστήματος αλλά και την ανάκαμψη των κερδών; Το κεφάλαιο ή η εργατική τάξη και ο λαός; Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε το βάρβαρο δρόμο που επιβάλλεται στις ανθρώπινες κοινωνίες ως μονόδρομο, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θυσιάσουμε την πραγματική πρόοδο της ανθρωπότητας για να σωθεί η κερδοφορία τους. Ξέρουμε ότι ο πλούτος που παράγεται από την εργασία μας επαρκεί για μια ζωή με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλους και όλες, αλλά στον κόσμο που έχουν φτιάξει στα μέτρα τους οι ανισότητες είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Θέλουμε ειρήνη για τους λαούς, αρμονική συμβίωση με τη φύση και το περιβάλλον, ισότητα και κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά για να το πετύχουμε πρέπει να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και από το σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.

Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα στην ιστορική του διαδρομή έδωσε πολλούς και ηρωικούς κοινωνικούς αγώνες, κέρδισε μάχες, κατοχύρωσε δικαιώματα και ελευθερίες. Αυτήν την παρακαταθήκη δεν την χαρίζουμε, δεν την ξεχνάμε, είναι οδηγός μας για τις μάχες του παρόντος και του μέλλοντος. Τις τελευταίες δεκαετίες, που σημαδεύονται από την άγρια επιδρομή του κεφαλαίου και των αστικών κυβερνήσεων στις κατακτήσεις μας, δείξαμε τη δύναμή μας. Στις απεργίες, στις πλατείες, στις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις σε χώρους δουλειάς. Δεν καταφέραμε όμως να αποκρούσουμε συνολικά την επίθεση. Το συνδικαλιστικό κίνημα με τη γραμμή και το σχέδιο των κυρίαρχων δυνάμεών του, οδήγησε στο ξεφούσκωμα και την ήττα τις διαθέσεις και τους αγώνες της εργατικής τάξης. Η παρατεταμένη περίοδος κοινοβουλευτικών αυταπατών, οδήγησε στην ήττα και στην εμπέδωση ενός ευρύτερου κλίματος ανημπόριας.

Αναμφίβολα, στην χώρα μας η κρίση του κυρίαρχου συνδικαλισμού είναι βαθιά και στρατηγική. Τα περισσότερα μεγάλα συνδικάτα και ομοσπονδίες εμφανίζουν σημάδια έντονου εκφυλισμού. Διαπραγματεύονται με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις τους ρυθμούς χειροτέρευσης των όρων εργασίας μας, αναπαράγουν τη λογική της ταξικής συνεργασίας, υποτάσσονται στα αστικά δόγματα της «ανάπτυξης» και της «ανταγωνιστικότητας» και μας ζητάνε να κάνουμε υπομονή για να σώσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές, μπας και μας πετάξουν κι εμάς κανένα ξεροκόμματο.

Η ΓΣΕΕ έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό που διαχειρίζεται κονδύλια εκατομμυρίων με ευρωπαϊκά και επιχειρηματικά προγράμματα. Αποτελεί το στήριγμα του ν. Χατζηδάκη, αποκηρύσσει τις απεργίες ως «ξεπερασμένες», συνάπτει «κοινωνική συμμαχία» με την εργοδοσία, επιβάλλει συνδικαλιστικό λοκ ντάουν μέσα στην πανδημία. Η βία και η νοθεία, οι «συνδικαλιστές» τσιράκια των αφεντικών, αποτελούν γενικευμένο φαινόμενο και δομικό πλέον στοιχείο της συγκρότησής της.

Όλες αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που συνεργάζονται με τις κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, δεν εκπροσωπούν παρά ένα ελάχιστο ποσοστό εργαζομένων. Λειτουργούν και αποφασίζουν με κλειστές, αντιδημοκρατικές διαδικασίες, χρηματοδοτούνται από το σύστημα και εξαρτώνται από το κράτος, όχι μόνο δεν εργάζονται για το συμφέρον της εργατικής τάξης, αλλά έχουν περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Όμως και δυνάμεις που τοποθετούνται υπέρ του ταξικού συνδικαλισμού, όπως το ΠΑΜΕ, πάντα στις κρίσιμες στιγμές που απαιτείται η κλιμάκωση της πάλης, οπισθοχωρούν ή και συμβιβάζονται τελικά με το σχεδιασμό του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Με σε συμβολικές κινήσεις και αγώνες διαμαρτυρίας γιατί «ο κόσμος δεν τραβάει», καλούν σε συμπεράσματα με τελικό στόχο την κομματική τους ενίσχυση, εγκλωβίζοντας το εργατικό κίνημα στα όρια της απλής διαμαρτυρίας χωρίς σύγκρουση για την ανατροπή της βάρβαρης αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής. Υποτιμά τους εργαζόμενους ως πολιτικό υποκείμενο ικανό να αλλάξει τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς να ανατρέψει εξελίξεις πάνω στο καυτό έδαφος του αγώνα.

Σήμερα οι δρόμοι πλημμυρίζουν ξανά από νέους/ες και εργαζόμενους/ες. Η συγκρότηση νέων ταξικών σωματείων και η ανάπτυξη αγώνων, πολλές φορές στην καρδιά της παραγωγής (e-food, Cosco κ.α.) ξαναφέρνουν τον ταξικό συνδικαλισμό στο προσκήνιο και την συζήτηση για το εργατικό κίνημα που έχει ανάγκη η τάξη μας. Η απεργία της 9ης Νοέμβρη έδειξε διαθέσεις αναζήτησης πολιτικών απαντήσεων και μάχης μέσα στους εργαζόμενους.

Για να πάνε τα πράγματα αλλιώς, χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα με στόχο τη χειραφέτηση των εργαζομένων, με ευθεία αμφισβήτηση της εξουσίας και των νόμων του κεφαλαίου. Που δεν θα διαπραγματεύεται για να χάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα, ούτε θα περιμένει πότε θα πέσουν τα ψίχουλα από το τραπέζι των καπιταλιστών, αλλά θα παλεύει για πραγματική βελτίωση της θέσης μας σήμερα, με στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της μισθωτής σκλαβιάς αύριο. Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ταξικά ανασυγκροτημένο, πρώτα απ' όλα για να ξεπεραστεί η άμυνα, και να οργανωθεί η αντεπίθεση του κινήματος και η ανάπτυξη αγώνων που θα συγκρούονται με τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής και των αστικών αναδιαρθρώσεων. Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα που δεν χωρά στο κοστούμι της κυβερνητικής εναλλαγής και τον κοινοβουλευτικών αυταπατών. Η ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ δε θα έρθει μέσα από την εκλογική αναμονή που αφήνει το δρόμο ανοιχτό για να προχωρήσει η κυβέρνηση της Ν.Δ ανενόχλητη το εγκληματικό έργο τους. Πάμε κόντρα στη συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ/ΚΙΝΑΛ που καλλιεργούν νέες κυβερνητικές αυταπάτες, που διαφωνούν στον τρόπο διαχείρισης και σε δευτερεύουσες πλευρές, ενώ έχουν αποδεχτεί το πλαίσιο. Για να μπορούμε να εξοπλιστούμε με τις απαντήσεις, τις δομές και τις μορφές που απαιτεί η εποχή μας. Με απεργίες και δυναμικές μορφές πάλης, δημοκρατικά αποφασισμένες και όχι κινήσεις «διαμαρτυρίας». Για να συσπειρωθεί το τεράστιο μέρος της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο και να αναπτύξει μορφές οργάνωσης που θα καλύπτουν τους εργαζόμενους της επισφάλειας, της περιπλάνησης, της μισοεργασίας-μισοανεργίας. Που θα παλεύει για την δημιουργία νέων σωματείων και την αναζωογόνηση των υπάρχοντων.

Που θα επιδιώκει τον συντονισμό των ταξικών σωματείων σε ένα κέντρο αγώνα ανεξάρτητο από τον αστικοποιημένο, εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, από το κράτος και από την αστική πολιτική. Θα προβάλλει διεκδικήσεις που εκφράζουν τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και όχι μόνο τα κλαδικά και ομοιοεπαγγελματικά, για μια ταξική αγωνιστική ενότητα απέναντι στον κατακερματισμό και τη διάσπαση.

Που θα καλλιεργεί την αλληλεγγύη όλων των εργαζόμενων, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικής καταγωγής, έμφυλης ταυτότητας, κόντρα στο ρατσισμό, το φασισμό, το σεξισμό που βαθαίνουν την εκμετάλλευση μεταναστών, προσφύγων, γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ ατόμων από το κεφάλαιο και ενισχύουν τη διάσπαση της εργατικής τάξης.

Που θα αναπτύσσει την διεθνιστική αλληλεγγύη και συντονισμό, παρακαλουθώντας και υποστηρίζοντας τις νέες τάσεις ανάπτυξης σημαντικών εργατικών αγώνων, με αναβαθμισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά που αμφισβητούν τα “ιερά και όσια” του συστήματος, σε κρίσιμους τομείς του σύγχρονου καπιταλισμού, όπου μέχρι τώρα υπήρχε συνδικαλιστική έρημος.

Χρειαζόμαστε πάνω απ' όλα ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, που θα μπορεί να ανατρέπει και θα καταργεί νόμους και πολιτικές, που θα επιβάλλει ότι “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”.

Θέτουμε επί τάπητος πρόγραμμα άμεσου αγώνα για την επιβολή κατακτήσεων σε σύνδεση με την ανάγκη για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής Κυβέρνησης – Ε.Ε. - κεφαλαίου και την συνολική ανατροπή της εκμετάλλευσης:

• Να καταργηθεί ο. νόμος Χατζηδάκη. Ανυπακοή & απειθαρχία στο νόμο έκτρωμα. Να πάρουμε πίσω τον χρόνο, τον πλούτο και την ζωή που μας κλέβουν!

• Αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας και μόνο. Κανένας μισθός κάτω από 1000 ευρώ καθαρά. Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο.

• ΣΣΕ σε όλους τους κλάδους με πλήρη υποχρεωτικότητα για το κράτος και την εργοδοσία. Επαναφορά όλων των μισθών στα επίπεδα που προέβλεπαν οι ΣΣΕ πριν τη μνημονιακή λαίλαπα. Όχι στις ατομικές συμβάσεις, τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, την αξιολόγηση με βάση τα business plan και τους νόμους της αγοράς.

• Επίδομα ανεργίας μέχρι την λήξη της ανεργίας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ίσο με το βασικό μισθό, με πλήρη ασφαλιστικά και υγειονομικά δικαιώματα.

• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη δικαιώματα. Μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Κατάργηση της ευέλικτης, προσωρινής και ελαστικής εργασίας. Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης, των ενοικιαζόμενων, της αμοιβής με μπλοκάκι. Κατάργηση της απλήρωτης και μαύρης εργασίας με αυστηρές ποινές στους εργοδότες. Επαναφορά της Κυριακάτικης αργίας και του 5ήμερου. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις.

• Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων.

• Μείωση του χρόνου εργασίας (7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο με προοπτική το 6ωρο-30ωρο).

• Εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση και άνοιγμα όλων των κλειστών εργοστασίων, με εργατικό έλεγχο. Αποκλειστικά δημόσια παιδεία, υγεία, μεταφορές, οδικές αρτηρίες, χώροι αναψυχής και άθλησης, δημοτικές υπηρεσίες, ρεύμα και νερό. Χωρίς διόδια, εισιτήρια, τέλη και ανταποδοτικά οφέλη. Όχι στις ΣΔΙΤ και τις ιδιωτικοποιήσεις. Να χάσει ιδιοκτησία, περιουσία και κυριαρχία το κεφάλαιο. Αγώνας για κοινωνική, συλλογική ιδιοκτησία στους βασικούς κλάδους της οικονομίας, ως αποτέλεσμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της εξουσίας της εργατικής τάξης.

• Αποκλειστικά δημόσια, καθολική κοινωνική ασφάλιση. Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Καμιά ιδιωτικοποίηση, άμεση ή έμμεση. Να επιστραφούν τα κλεμμένα από τα ταμεία. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς.

• Δραστική μείωση της φορολογίας των λαϊκών στρωμάτων. Αφορολόγητο όριο 20.000 ευρώ για 4μελή οικογένεια. Κατάργηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη κατανάλωσης και στην ενέργεια. Όχι στους «πράσινους» φόρους στις λαϊκές οικογένειες. Βαριά φορολογία του κεφαλαίου. Αύξηση στο 45% του φορολογικού συντελεστή στα κέρδη των εταιρειών. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

• χι στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Διαγραφή των χρεών της λαϊκής οικογένειας και των ανέργων σε τράπεζες και ΔΕΚΟ. Φτηνή και αξιοπρεπή στέγαση για όλους.

• Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς. Πλήρης προστασία της συνδικαλιστικής δράσης. Ανεξαρτησία των συνδικάτων από κάθε κρατική, δικαστική και εργοδοτική παρέμβαση. Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη. Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Όχι στην αστυνομοκρατία. Έξω το κράτος και η εργοδοσία από τα σωματεία και τους αγώνες. Όχι στα ηλεκτρονικά μητρώα, στις τηλε-συνελέυσεις και τηλε-εκλογές.

• 
  

• Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζόμενων ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής, έμφυλης ταυτότητας – ίσος μισθός, ίσα δικαιώματα για μετανάστες/στριες, πρόσφυγες/σσες, γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

• 
  

• Αγωνιζόμαστε ενάντια στη γυναικεία καταπίεση και εκμετάλλευση, στον υπαρκτό σεξισμό.Πλήρης προστασία της μητρότητας. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών και για τους δύο γονείς, επιδόματα για όλες τις οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Πλήρη προστασία και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μητέρων (άδειες, επιδόματα κ.ά.) χωρίς αποκλεισμούς. Εφαρμογή ειδικών μέτρων προστασίας για τις εργαζόμενες (απαλλαγή από νυχτερινή εργασία και βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, εκτίμηση επαγγελματικού κινδύνου, άδειες). Καμία ανοχή στην παρενόχληση, στη βία και στην αυθαιρεσία στους εργασιακούς χώρους.

• Αγώνας ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή που φέρνει η καπιταλιστική ανάπτυξη και η υποταγή των πάντων στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

• Όχι στον πόλεμο και τις καταστροφικές πολεμικές δαπάνες. Να ακυρωθεί η νέα, ληστρική «αγορά του αιώνα». Καμιά συμμετοχή στον πόλεμο. Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ. Όχι στους εξοπλισμούς. Λεφτά για παιδεία, υγεία, κοινωνικά αγαθά για όλους. Κάτω η φιλοπόλεμη, αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Απειθαρχία στη δημοσιονομική φυλακή της Ε.Ε., όχι στα ευρω-μνημόνια διαρκείας και στην εξυπηρέτηση του χιλιοπληρωμένου χρέους. Έξω από την Ε.Ε. Ταξικός διεθνιστικός αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση και την εργατική χειραφέτηση.

• Συνολικός αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Κατάργηση των μνημονίων, κανένα νέο μνημόνιο για τον επενδυτικό παράδεισο της ελληνικής ολιγαρχίας και τους αντεργατικούς όρους του ταμείου ανάκαμψης. Παύση πληρωμών, διαγραφή του χρέους. Ακύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας. Απειθαρχία, ρήξη, έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ. Ανατροπή της σχέσης μισθών κερδών, μείωση του ποσοστού εκμετάλλευσης με ενίσχυση του μεριδίου του κοινωνικού πλούτου προς όφελος αυτών που τον παράγουν, από τη σκοπιά της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

• Για όλους αυτούς τους λόγους συγκροτούμε Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση με στόχο:

  • Να ανοίξουμε πλατιά τη συζήτηση με τους/τις εργαζόμενους/ες για την ανάγκη άλλης πορείας του εργατικού κινήματος, για την ανάπτυξη της τάσης χειραφέτησης ενάντια στην τάση υποταγής. Για να συνδέονται οι καθημερινοί αγώνες των εργαζομένων με το στόχο της χειραφέτησης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και του κεφαλαίου.

  • Να συμβάλουμε στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση όλων των μορφών δράσης και συσπείρωσης: Στο δυνάμωμα των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, των συνελεύσεων, των ταξικών σχημάτων και κινήσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Στην βαθύτερη και αποτελεσματικότερη θεωρητική και πολιτική επεξεργασία και εξοπλισμό του κόσμου του αγώνα

  • Να οικοδομήσουμε ένα πανελλαδικό δίκτυο πρωτοπόρων εργαζομένων, αγωνιστών και αγωνιστριών που θα μάχονται για την ανάδυση του απαραίτητου νέου, σύγχρονου εργατικού κινήματος για την αντεπίθεση και τη νίκη. Για την κοινή δράση με κάθε μαχόμενη δύναμη του κινήματος, για να ανθίσουν οι εργατικοί αγώνες.

  • Να αναπτύξουμε διεθνείς επαφές και κοινή δράση με εργατικές κινήσεις και συλλογικότητες σε χώρες όπως η Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία, στην περιοχή των Βαλκανίων κ.α., με στόχο την ταξική αλληλεγγύη και ενότητα της πολυεθνικής εργατικής τάξης και εντός της Ελλάδας.